Fotograaf Marcel de Buck exposeert in het Tac
Fotograaf Marcel de Buck toont in zijn laatste tentoonstelling beelden van het stervensproces van zijn vader en schoonvader. Hij laat zien wat er is: ziekte, lijden, familie, schoonheid, dood. Zonder drama of medelijden.
De foto’s zijn op groot formaat in zwart-wit afgedrukt en hangen achter elkaar. De ruimte ertussen varieert. Soms kan ik er makkelijk naar kijken, tussen andere foto’s zit maar een paar centimeter ruimte en krijg ik maar een glimp van het beeld te zien. Fitte oude mannen zie ik in een paar foto’s veranderen in kwetsbare schimmen, de grens tussen leven en dood flinterdun aanwezig in hun lichaam.
Normaal gesproken word je op tentoonstellingen op allerlei manieren uitgenodigd om goed te kijken: fraai uitgelichte beelden die vanuit allerlei hoeken goed zichtbaar zijn. Hier wordt het me juist moeilijk gemaakt. Veel foto’s zijn maar amper te zien. Ik zak door mijn knieën, zoek de juiste hoek voor mijn nek om toch naar de meer verborgen foto’s te kunnen kijken. Mijn nieuwsgierigheid maakt me ongemakkelijk. Wat wil ik eigenlijk zo graag zien? Een dode man, enge wonden, het hoogst intieme sterven van mensen die ik niet ken? En: wat heb ik hier in godsnaam te zoeken? Dit is mijn familie niet.
Ik voel de neiging om te vertrekken, maar kom even later terug. Ineens realiseer ik me mijn rol als toeschouwer. Ook al zijn de beelden niet helemaal zichtbaar, de foto’s en de achterliggende werkelijkheid bestaan zonder meer. Ik weet genoeg. De opstelling nodigt in al zijn confrontatie uit tot kijken met zachtheid, zonder priemende en oordelende blik. De foto’s sluiten me niet buiten. Ik word juist getuige gemaakt van dit stervensproces. Wat ik kan brengen zijn mijn mededogen en mijn aanwezigheid. Even ben ik er bij. Niet meer en niet minder.
De tentoonstelling is te zien in het TAC in Eindhoven tot 14 december. Donderdag tot en met zaterdag van 17.00 tot 21.00 en op afspraak.
